Hoe ervaar je het om te stoppen met werken?

‘Als je met pensioen gaat, komen mensen op je af om je te feliciteren. Heel aardig natuurlijk, maar ik heb eerlijk gezegd best moeite met afscheid nemen. Met mijn werk binnen het OV en zeker ook in het bestuur van het pensioenfonds stond ik midden in de maatschappij. Nu heb ik ineens zeeën van tijd. Hoe ga ik die nieuwe levensfase zinvol invullen, vroeg ik me af.’

En, weet je al wat het gaat worden?

‘Ik ben laatst met mijn bootje eropuit gegaan, vijf dagen in mijn eentje, om daar eens goed over na te denken. Eén ding heb ik al besloten: ik ga weer studeren. Filosofie. Echt met tentamens doen en de hele mikmak. Het moet niet te vrijblijvend zijn. Het is een hele uitdaging, maar dat heb ik nou juist nodig. Als het even meezit heb ik over een jaar of drie mijn bachelor.’

Wat zijn voor jou de mooiste herinneringen aan je tijd bij het pensioenfonds?

‘Zonder twijfel de persoonlijke contacten met onze deelnemers en gepensioneerden. De keren dat ik ben meegegaan op de pensioenbus van SPOV, of bij de bijeenkomsten ergens in het land over bijvoorbeeld de fusie. Aan al die ontmoetingen bewaar ik mooie herinneringen. Het is erg belangrijk om mensen te betrekken bij hun pensioen, zodat ze weten waarvoor ze hun premie betalen en de goede beslissingen rondom hun pensioen kunnen nemen. Daar heb ik graag aan bijgedragen. Ik hoop dat het bestuur van Rail & OV daar ook in de toekomst op blijft inzetten – en eigenlijk heb ik daar wel het volste vertrouwen in.’

Er is in de periode dat je bij het pensioenfonds zat veel veranderd voor deelnemers en gepensioneerden.

‘Zeker. Door maatregelen van de overheid is de leeftijd waarop mensen met pensioen gaan in de praktijk flink omhooggegaan. Dat is een enorme verandering natuurlijk. En daarnaast hebben we het als pensioenfondsen een flink aantal jaren op rij financieel moeilijk, waardoor we de pensioenen niet of nauwelijks hebben kunnen indexeren, dus beschermen tegen koopkrachtverlies. Vooral gepensioneerden hebben dat gemerkt, hoewel het natuurlijk ook de pensioenen van de werkenden treft. Ik denk dat we goed kunnen uitleggen waarom we niet hebben kunnen indexeren. Hoe lastig het ook voor mensen is.’

Hoe kijk je terug op de samenwerking in het bestuur? Daarin zaten toch partijen die het op andere fronten niet altijd met elkaar eens waren.

‘Klopt. In het bestuur kwamen we vaak bijeen met mensen die eerder op de dag in een andere setting, bijvoorbeeld in een cao-overleg, nog met elkaar in de clinch lagen. Maar echt waar, in het pensioenfondsbestuur was daar dan niets meer van te merken. Als je daar over nadenkt is dat eigenlijk best bijzonder. In het pensioenfondsbestuur gold maar een belang: een goed pensioen voor de mensen in onze gehele sector. Iedereen was zich daarvan bewust en er werd echt goed samengewerkt. Dat was zo en dat is nog zo.’

Een andere verandering is de komst van pensioenfonds Rail & OV.

‘Dat is een heel goed voorbeeld van een stap die echt is gezet in het belang van de pensioenen van onze deelnemers en gepensioneerden. Het was zo duidelijk als wat dat een groter en sterker pensioenfonds in hun belang is. Dus daar zijn de besturen van de twee voormalige pensioenfondsen voor gegaan. Wat ik trouwens heel mooi vind: in het bestuur zie je nu al totaal niet meer wie wortels heeft in het OV of de spoorsector. Daar gaat het niet over, het gaat over een goed pensioen voor iedereen.’

Kijk je wat dat betreft met vertrouwen naar de toekomst?

‘Jazeker. De mensen in het OV en de spoorsector kunnen erop vertrouwen dat er goed voor hun pensioen wordt gezorgd. Dat was zo en ik ben ervan overtuigd dat het ook zo blijft. Dat neemt niet weg dat ik stiekem toch wat aanbevelingen ga doen aan het bestuur, als laatste bijdrage van mijn kant aan het fonds. Want ja, dingen kunnen natuurlijk altijd beter. En zelfkritiek binnen een organisatie, dat is daarbij een sleutelbegrip. Zoals dat ook voor ieder mens belangrijk is. Alleen als je eerlijk naar jezelf kijkt, kun je je optimaal ontwikkelen.’