‘Hoe ik in Zwitserland beland ben? Dat is een verhaal dat zo’n dertig jaar geleden begon. Een liefdesverhaal. Ik heb heel lang gewerkt als chauffeur op de touringcar. Ik reed met bussen vol Amerikanen van de Noordkaap naar Napels en van Turkije naar Portugal. See Europe in 14 days, dát werk. Op een van die reizen raakte ik in een Zwitsers hotel aan de praat met de receptioniste. Het was in één klap raak. Poing…, de bekende vlam. Man, man… Maar goed, ik moest weer verder met de groep. En zij verdween aan het eind van het seizoen uit het hotel. En daarmee uit mijn leven. Het was in de tijd van voor de mobiele telefoon, ik had niets van haar. Tot ik vijfentwintig jaar later op LinkedIn een felicitatie kreeg voor mijn zestigste verjaardag. Eerlijk, ik moest even denken, want ze had de achternaam van haar ex aangehouden. Maar toen viel het kwartje. We hebben afgesproken, en… poing, weer die vlam.’

‘Ik ben nog zes jaar doorgegaan met werken in Nederland. Inmiddels niet meer op de bus, maar bij Heras Hekwerken als beveiligingsspecialist. Van oorsprong ben ik elektricien. We werkten voor gevangenissen, maar bijvoorbeeld ook in de koninklijke paleizen – tja, mooi contrast he? Nou ja, ondertussen zag ik mijn Zwitserse vriendin zo vaak mogelijk. Even vliegen naar Zürich, half uurtje met de auto… In die jaren zijn we getrouwd, eigenlijk terwijl we elkaar alleen maar in een vakantiesetting kenden. Best gek, maar zo voelde het niet. Ik kon op 66 jaar en drie maanden met pensioen. De dag daarna ben ik op de motor gestapt en naar Zwitserland gereden. Sinds die dag wonen we samen in een plaatsje vlakbij Zürich. En we zijn ontzettend happy.’

‘Hoe het hier is? Geweldig. Vooropgesteld: Zwitserland is niet echt een paradijs voor pensionado’s, want het is hier hartstikke duur. Maar verder… Mij bevalt de mentaliteit hier. Als je wilt oversteken stoppen auto’s voor je. Mensen groeten je vriendelijk op straat. Als ik mijn motor midden in Zürich parkeer, hoeven er geen twee sloten omheen. En het is heel erg mooi hier. We fietsen zo het stadje uit. Wel de goede kant op, want anders krijg je bergen voor je kiezen waar je zonder serieuze training niet omhoog komt. Misschien moeten we eens aan de elektrische fiets, maar nu nog niet.'

‘Wat ik zoal doe? Ik hang door de week een beetje de huisman uit, want mijn vrouw is een stukje jonger en werkt nog. Maar we gaan er vaak samen op uit. Skiën natuurlijk, wandelen, fietsen. En motorrijden. Ik heb een Harley, 1800 cc en 420 kilo schoon aan de haak. Ben ook lid van de Harley-club hier. Pure gezelligheid. En we maken mooie tochten. Dat doe ik ook met mijn vrouw. Een tijdje terug hebben we samen de Route 66 gereden in Amerika. Op een gehuurde Harley van Chicago naar Los Angeles, 4500 kilometer in drie weken. Zij achterop. Dat was al lang een droom van me. Ik dacht: ik kan wel blijven dromen, maar op mijn leeftijd is uitstellen misschien niet het beste idee.’