‘Sinds ik na veertig dienstjaren bij het spoor op mijn 56^e met de VUT kon, heb ik het best druk. Ik ben lid van de biljartclub, zat links en rechts in een bestuur. Maar het leukste werk ooit, dat heb ik pas vorig jaar gevonden. Ik ontvang als gids bezoekers in het Museum van Zuilen. Het is een klein en intiem museum over de geschiedenis van Zuilen, waarin twee fabrieken een hoofdrol hebben gespeeld: Werkspoor en Demka. Wat Werkspoor was, hoef ik spoormensen natuurlijk niet uit te leggen. Demka was een grote staalfabriek, een voorloper van de Hoogovens.’

‘Voordat Werkspoor en Demka door een grootgrondbezitter hierheen werden gehaald, was de gemeente Zuilen niet meer dan een slot (Oud Zuilen) en heel veel weiland. Met de twee fabrieken kwamen er ook werknemers, en daarvoor werden huizen gebouwd. Zo is het huidige Zuilen ontstaan, dat in 1954 door Utrecht werd geannexeerd.’

‘Rondom de geschiedenis van Werkspoor en Demka zijn eindeloos veel verhalen te vertellen. Razend interessant. Wat ik vooral zo leuk vind aan mijn werk, is het persoonlijke contact met de bezoekers. Er komen hier veel mensen herinneringen ophalen aan hun jeugd of hun werk. En ze komen hun eigen verhalen vertellen. Laatst kwam er een oud-speler van de fameuze voetbalvereniging Elinkwijk langs. Ik was een hartstochtelijk fan van de club en kende hem natuurlijk. Helaas is hij kort daarna overleden, maar ik koester prachtige herinneringen aan die ontmoeting. En zo heb ik tal van ontmoetingen met mensen die bij het spoor hebben gewerkt of die het oude Zuilen nog kennen.’

‘Ik heb een groot deel van mijn jeugd in Zuilen (wij zeggen: op Zuilen) gewoond en ik woon er nog steeds. We woonden vroeger vlak bij de oude staalfabriek. Dat was echt enorm vies, maar in die tijd protesteerde niemand daartegen. Mijn ouders hadden twee winkels op Zuilen, een kruidenierszaak en een sigarenwinkel. Daar werkte ik vanaf mijn zesde in mee. Het was de tijd van de wederopbouw na de oorlog. Toen was dat heel gewoon.’

‘Toen ik klaar was met de mavo, zei mijn vader: ga eens bij het spoor vragen of ze daar niet een baantje voor je hebben. Als jongen van zestien kwam ik te werken bij het pensioenfonds van de spoorwegen. Jongste bediende, een beetje plakken, sorteren en opruimen. Later vond ik daar in een kaartenbak gegevens over mijn opa. Die bleek 45 jaar bij het spoor gewerkt te hebben. Dus vandaar die ‘wijze’ raad van mijn vader. Mijn vrouw Margaret heeft tot we trouwden ook bij het spoor gewerkt. Op dezelfde verdieping van het kantoor (HGB I) waarin ik bij het pensioenfonds werkte. Maar daar is onze liefde niet begonnen. Ik heb haar pas later in Utrecht leren kennen bij het dansen. Mooi toch?’

‘Ik heb veertig jaar bij het spoor gewerkt. Bij het pensioenfonds dus, later op allerlei financiële afdelingen en ook bij NS Vastgoed. Na de mulo heb ik nog allerlei opleidingen en cursussen gedaan, vaak in de avonduren, waardoor ik me een beetje heb opgewerkt. Ik moest wel wennen aan een ambtenarenbestaan en zo’n kantooromgeving. Eigenlijk was dat niets voor mij, als kind van middenstanders. Maar terugkijkend ben ik mijn vader dankbaar voor zijn advies. Ik heb een hele mooie tijd gehad. En ja, ik heb er een prima pensioen aan overgehouden.’

‘Nog even over ons museum. Ik kan iedereen die iets heeft met techniek of met Zuilen aanraden eens langs te komen. Er is echt veel te zien. Het museum is gevestigd in een prachtige oude loods van Werkspoor, waar naast ons museum kantoren en ook een bierbrouwerij in gevestigd zijn. Alleen dat industriële gebouw is al de moeite waard! Ik heb het sinds mijn pensioen reuzedruk en verveel me geen moment. Mijn agenda staat ook deze week weer vol. Ik doe al twintig jaar aan tai chi. Nu geef ik daar ook les in aan ouderen in ons buurthuis. Ontspannen en bewegen is heel goed voor ouderen.’

Meer informatie over het museum vindt u op www.museumvanzuilen.nl