Greta ten Voorde (90) is sinds enkele jaren weduwe van voormalig NS-verkeersleider Gerard. Ze woont nog altijd zelfstandig en kookt elke dag haar eigen maaltijd.

‘Mijn man Gerard was NS’er in hart en nieren. Hij begon op z’n twintigste als stationsbeambte eerste klasse in Hengelo, waar hij geboren is. Later werkte hij onder meer ook in Ommen en Emmen. Het was de tijd van de handmatige wissels, seinen in morse, zelf de spoorbomen dichtdraaien… Kantoorwerk was niets voor hem. Hij wilde per se met treinen werken, maar niet als machinist of conducteur.’

‘Gerard heeft een prachtige loopbaan gehad en is verkeersleider geworden. Ik heb een plakboek vol foto’s en positieve getuigschriften. Hij kon enorm goed met mensen overweg en wist voor elk probleem een oplossing te vinden. Eigenlijk kon hij stoppen toen hij midden vijftig was, maar dat wilde hij helemaal niet. Hij had het veel te leuk. En eerlijk gezegd was ik daar wel blij mee. Ik zag dat nog niet zo zitten, hem de hele dag over de vloer, haha. Als vrouw zat je toen best veel thuis, tja dat was toen zo. Voor ons huwelijk werkte ik, maar ik weet nog wat mijn baas zei toen ik hem uitnodigde voor onze bruiloft: fijn dat je het op tijd zegt, dan kan ik je ontslag gaan regelen. Zo ging dat. Of ik dat erg vind? Nee, helemaal niet. Ik heb geen carrière gehad, maar ik heb wel het geluk gehad er altijd te kunnen zijn voor onze kinderen. Dat is ook een groot goed. Gerard is uiteindelijk op zijn zestigste gestopt. Hij heeft een onvergetelijk afscheid gekregen tijdens zijn laatste dienst in Hengelo.’

‘Nou, dat samen thuis zijn na zijn pensionering viel natuurlijk reuze mee. Het was eigenlijk fantastisch. Gerard en ik hebben allebei vrijwilligerswerk gedaan. Ik deed dat al, eerst in een bejaardentehuis en later in het ziekenhuis op een afdeling waar mensen hun laatste dagen of weken doorbrachten. Hij bij de oudheidskamer, een klein museum over de geschiedenis van Hengelo waar hij het fotoarchief beheerde. Hij wist alles van de stad. Daarnaast hebben we veel tijd samen gehad om te fietsen en reisjes te maken. Hij bleef autorijden tot zijn negentigste en is op een week na 93 geworden. Zo’n lieve man. Ik heb hem de laatste weken thuis verzorgd. Hij zei: het enige wat ik echt erg vind, is dat ik jou alleen moet achterlaten.’

‘We hebben een schitterend leven gehad samen. Twee kinderen grootgebracht die het geweldig hebben gedaan. Ze hebben beiden gestudeerd in Groningen. Mijn dochter is les gaan geven op een vwo en is nu met pensioen. Mijn zoon werkt nog steeds als tandarts. Dat is ook zo bijzonder van zo oud worden: dat je je kinderen zo lang kunt volgen in hun leven.’

‘Met mij gaat het goed. Ja, ik ben nu wel echt een ouwe taart. Maar ik ben nog best gezond. Ik kook nog iedere dag voor mezelf en ik lees nog iedere dag een hele dikke krant van a tot z. Ja zelfs het sportkatern. Je hoeft mij dus niet te vertellen dat die Spaanse jongen, Nadal, gaat stoppen met tennissen. Dat stond vanochtend in de krant.’

‘Ik ben in 1953 bij de spoorwegen gekomen. Daar heb ik alles zo’n beetje wel gedaan, behalve op de trein gereden als conducteur of machinist. Ik ben stationsbeambte geweest, treinrangeerder, verkeersleider… Ze konden me overal gebruiken. Daar heb ik hele mooie herinneringen aan. Ik kon goed opschieten met mijn collega’s en ik was ook erg technisch. Ik ben wel altijd eigenwijs geweest en zeg precies wat ik vind. Maar wel altijd netjes natuurlijk. Ik heb ruim 37 jaar bij het spoor gewerkt, toen ben ik in de Vut gegaan. Eigenlijk had ik nog wel wat langer willen doorwerken, want ik had er nog steeds veel plezier in.’